KENDİNİZİ 5 YIL SONRA NEREDE GÖRÜYORSUNUZ ?

İş görüşmesine giden adam görüşmeye alınır. Konuşma başlar...

-5 yıl sonra kendinizi nerede görüyorsunuz?

+Bana bakıyor haldeyim 5 yıl sonra, yani 5 yıl geçmişteki şu halime. Biz aynaya bakınca aynadaki halimiz de bize bakar ya, o hesap. Bu salakça soruyu düşünüp duruyor gelecekteki halim. Sonra başını çevirip o da kendi 5 yıl sonraki haline bakıyor. Tıpkı demin olduğu gibi; gelecekteki halini kendine bakıyor halde görüyor. Ardından onun geleceğindeki haline bakıyor diğer gelecekteki versiyonu sonra gelecekteki 5 yıl sonrasına dönüyor. Kafanız karışmıştır muhtemelen. Kısacası aynadaki görüntünün sonsuza dek aynı tekrarı gibi durum

Kendime etraflıca iyi bakıyorum.

"Bu kadar yaşama!"

Diyorum kendime

"Sonunda mezara bakarken bulacaksın zaten kendini. Bu kadar uzatma"

"Elflerin dünyasında ölümsüzlük lanettir" Diyor en yaşlı halim. En bilge şeklim aslında o benim. Bu görüşmenin sonunu yaşamış, ne badireler atlatmış. "Bana sorarsan uzatma!" Diyor. Hak vermiyor da değilim hani. Onca şeyden sonra hayatta kalmış olmaya bir anlam bulamamış bunağın teki. Bütün yaşantısı ıskalanmış bir girişim. Bu gerçek onu soyut şekilde öldürürken neden yaşamak istesin ki? Muhtemelen benim işi bitirmemi ve bütün yaşadıklarının yaşanmamasını istiyor. Her ne yaşadıysa ona acı veriyor olmalı. Benim ona dönüşeceğim gerçeği korkutuyor beni.

Geçmişime uzanabilsem ben ne derdim? Muhtemelen "bu işi uzatma" derdim. Belki de her yaşta aynı bencil pisliğim. Eğer geçmişimdeki halim kendini sonlandırırsa şu anki halim acı çekmeyecekmiş gibi oluyor. Sorumluluktan kaçmak değil bu, acıdan kaçmak. Sanırım her yaşta melankolik, intihara meyilli bir herif olacağım. Bu 5 yıl mevzusunun mantığı ne? Hedefleri olan insanları seçip onların bu hırsını sömürmek mi? Bu neoliberal cehennemin köle seçme şekli bu değil mi? Eskiden köleler zorla çalıştırıldı şimdi Gramschi'nin dediği gibi isteyerek köle olmak istiyorlar.

Dev kapitalist şirketler insanın şimdiki zamanıyla ilgilenmiyor değil mi? Yetmiyor çünkü, geleceklerini de ipotek etmeleri gerekiyor. Ve biz beyaz yakalı kurbanlar vampire iştah açıcı görünmek için yırtınıp duruyoruz. Hegemonya nasıl bir şey böyle! Kimse ilgilenmiyor gerçekle.

5 yıl sonra kendimi nerede gördüğümün ne önemi var? Sizin beni görmek istediğiniz yer belli. Şirketiniz bünyesinde başarılı işler yapmış bir makine. Bireysel başarılarım zerre umurunuzda değil. Özel hayatımda ne olduğum da öyle. Geceleri palyaço kıyafetiyle fahişelik yapan bir travesti olmam bile önemli değil. Ki değilim, siz, sadece tüketebileceğiniz birini istiyorsunuz. Keşke sadece bu koca şirketler böyle olsaydı. Ama değil!

Şu köşedeki kebapçı da sizin gibi olma yolunda, sizi taklit ediyor.

Üst ve alt ilişkisi, bu kokuşmuş hiyerarşik düzende kural bu. Aslında hem trajik hem de komik olan ne biliyor musunuz? Bütün bu kustuklarımı yine bir kölenin suratına kusmak. Evet, evet bayım. O köle siz oluyorsunuz. Size pahalı takım elbiseler ve belirli imkanlar sununca onlardan olmuyorsunuz. Kölelerle muhatap olan başka bir kölesiniz. Gerçek efendiler kölelerle doğrudan konuşmaz.

Gezegen istilaya uğramış gibi, bu yozlaşmanın başka bir açıklaması olabilir mi? Hangi tür hem kendine hem de yaşadığı yere bu kadar zararlı olabilir? 5 yıl sonra kendimi yine bu gezegende görüyorum. Ölü ya da diri. Peki siz sayın kaliteli köle, siz kendinizi nerede görüyorsunuz?

Daha pahalı bir araba, daha büyük bir ev, hiç kullanmayacağın onlarca odanız olacak. Çünkü vaktiniz yine bu şirkette birilerine “ Kendinizi 5 yıl sonra nerede görüyorsunuz?” sorusunu sormak ile geçiyor olacak. Bunları söylemem sizi rahatsız mı etti? Elebette hayır! Benden nefret ettiniz. Sahip oldığunuz bu hapishaneye daha sıkı sarıldınız. 5 yıl sonra beni burada görmüyorsunuz değil mi?

Bir başka yazıda görüşmek üzere...