DÜŞÜNMEK ÜZERİNE

Hayatınız boyunca en az bir kere anlaşılmamaktan şikayetçi olmuşsunuzdur. Bununla birlikte yalnızlık hissi ile de tanışmış olmanız muhtemeldir. Şöyle kısaca yaşamış olduğunuz tüm anılara hızlıca geri dönüp bir baktığınızda göreceksiniz ki anlaşılmadığınız her anda yalnız hissetmişsiniz. Anlaşılmadığınız için suçlu hissetmiş bile olabilir, belki de diğer herkesten nefret etmişsinizdir.

Tüm bunların ortak yanı düşünce dünyanızda yalnız olmuş olmanızdır. İç sesinizi sadece siz duyabiliyorsunuz. Sadece onay verdiğiniz kısmı dışınızda canlanıyor. Bazen de onay vermeden ağzınızdan kaçırarak bu eylemi gerçekleştirirsiniz.

Peki size de garip gelmiyor mu bu? Sessiz kaldığınız her an aslında hiç de sessiz olmadığınnız gerçeği. İç dünyanızda sürekli bir şeyler var olup sonra da yok oluyor. Aslında hiç durmadan kendinizle konuşuyorsunuz. Çoğu insan kendiyle konuşan kişiye "deli" der ve yine çoğu insan kendiyle kalıp düşünmeyi istemez. Peki ama neden? Bu iç sesin nedem rahatsız edici bir özelliği var? İnsanlar neden kendileriyle kalamaz? Neden başkasının onayladığı klişe cümleleri kendi sesine tercih eder? Neden şarkılar dinler yalnızken? Neden bastırmaya çalışır bu sesi?

Günün sonunda yine bu sesle başbaşa kalacaktır ama hep ondan kaçar. Düşünmek çok mu ağır gelir insana? O ses gerçekleri söylediği için mi bu kadar ağırdır?

Gerçekler bu kadar rahatsız ediciyse ve onaylanmıyorsa dışta görünen kişilik ne kadar gerçek olabilir? Bu durumda gerçek hayat dediğimiz bu 3 boyutlu gerçeklik tamamen bir maskeli balo mu? Dış dünya, iç dünyanın karanlığından aydınlığa doğru yapılan ve yalnızlık hissinden kurtulmamızı sağlayan bir eylem mi?

İnsanların düşünme kavramından yani düşünmekten kaçması tüm bu düşüncesizliğin temel nedeni olabilir mi? Sığ ve genel kabul gören düşünceye uymak da biraz bundan olabilir mi? Kitle iletişim araçlarındaki yayınlarla beyni uyuşturma arzusu buradan geliyor olabilir mi?

Kişi kendi karanlığından korktuğu için sahte aydınlıkların bağımlısı olmayı bu yüzden tercih ediyor olabilir mi?

Ve şu karanlıklarıyla yüzleşmiş insanlar! Onlar bu yüzden aydınlanmış olabilir mi?

Düşünmek yalnız yapıldığından, herkesin harcı olmayabilir mi?